De Pers, a Dutch newspaper, published an article written by Floor van Dijck about Urbex Photography. In this article she writes very nicely about my experiences during some Urbex trips and it showcases some of my photographs too! Bellow the article you can find a gallery of the photographs chosen ánd the full text in Dutch. I have conveniently added a Google Translate button in case your Dutch isn’t up to scratch :).

“Entering vacant buildings to take photographs. Urbex combines excitement with art and architecture.”

Floor van Dijck

#urbex  – Speuren naar rotte daken

Leegstaande gebouwen binnendringen om er foto’s te maken. Urbex combineert spanning met kunst en architectuur.

‘Het duurde een tijdje voor we de ingang vonden. Al een paar uur liepen we rondjes rondom het immense verlaten kasteel in de Belgische Ardennen.  Toen we eindelijk een open raampje vonden waardoor we naar binnen konden kimmen, zat mijn lijf al vol adrenaline. Eindelijk! Ik had door het raam al gezien, dat de hal prachtig was; vol marmer, nog helemaal authentiek. Binnen begon ik meteen met fotograferen. Ik was druk bezig de hal vast te leggen, toen ik een van mijn vrienden enthousiast van boven hoorde roepen. ‘Kom!’ Ik liep de krakende trap op. Toen ik de deur van een van de leefruimtes opendeed, voelde ik een rush van emotie. De kamer, die toch overduidelijk al meer dan tien jaar onbewoond was, stond nog helemaal vol met spullen: kastjes, antieke meubels, oude boeken. Het bed was opgemaakt, kleren lagen losjes over de stoel, alsof de bewoner net vertrokken was. Het was een korte blik in de geschiedenis, ergens waar de tijd heeft stilgestaan. Onvergetelijk.’

De Amsterdamse studente Lucia Willems Ramírez (28) is een van de ongeveer 300 urbexers die in Nederland actief is. Urbex is een samenvoeging van Urban Exploring. Het is een vrijetijdsbesteding die het verkennen van verlaten gebouwen en locaties combineert met fotografie. Het draait om het verkennen en vastleggen van het verval. Oude ziekenhuizen, kastelen, verlaten fabriekscomplexen, sanatoria, scholen, bunkers en millitaire complexen; europa heeft een schat aan leegstaande gebouwen vol historie die leeg wachten op sloop of een nieuwe bestemming. Via afgesloten internetfora -alleen toegankelijk voor actieve leden- delen urbexers hun foto’s, avonturen en locaties. Erg happig op publiciteit zijn de urbexers niet. Bang voor sensatiezoekers die ook op verkenningstocht uitgaan in de schaarse verlaten gebouwen die Nederland rijk is en het voor hen verpesten. De scene kent veel ongeschreven regels. De belangrijkste: ‘take nothing but photographs, leave nothing but footprints’.

Regelmatig gaat Lucia met een groepje vrienden op zoek naar een nieuwe locatie om te verkennen. In binnen, maar vooral buitenland. De locaties vinden ze via internet. Mede-urbexers delen plekken op de fora en ook google earth helpt mee. ‘Als je rotte daken ziet, heb je een grote kans dat het verlaten is.’ Ze kwam in contact met urbex via vrienden die dat al langer deden. ‘Mijn eerste keer was in een verlaten chocoladefabriek in Bussum, zo’n vijf jaar geleden.’Inmiddels is Lucia op 30, misschien wel 50 plekken geweest. ‘Het leuke is voor mij de fotografie. Ik vind het mooi om het verval, de geschiedenis vast te leggen. De spanning maakt het ook interessant: je bent op een plek waar je niet hoort te zijn, maar je doet er niets fout, je maakt niets kapot, je bewondert alleen. Maar toch; het mag niet. Je moet een goede entree vinden, stil zijn, niet gepakt worden. En met mijn vrienden heb de gewoonte om een ‘dakbiertje’ te drinken, liefst in de ondergaande zon, dus zoeken we de weg naar dak. In 95 procent van de gevallen lukt dat, soms als hoogste punt niet lukt nemen we genoegen met een lager dak.’

Het verkennen van de verlaten gebouwen is niet zonder risico’s. Urbex is officieel verboden, en de verkenners lopen risico een boete te krijgen. Ook kan de staat van het gebouw erg slecht zijn. ‘Er kan altijd wat  gebeuren, dat is ook onderdeel van de spanning. Ik heb zelf nooit een ongeluk meegemaakt, maar heb wel via fora gehoord dat mensen door vloeren en daken zakken en dat er dan hulp moet komen. Wij zijn altijd heel alert op krakende vloeren, ik zorg dan dat ik heel voorzichtig je voeten neerzet. We zijn wel een aantal keer weggestuurd door bewakers. Dat gebeurde ook in het Belgische kasteel. Een boete hebben we nooit gehad.’ Het is essentieel om op een urbexexpeditie een mobiele telefoon, water, wat eten en zaklampen mee te nemen. En een goede camera natuurlijk, want de foto’s zijn uiteindelijk net zo belangrijk als het verkennen.

Het vinden van een droomlocatie als het Belgische kasteel wordt, merkt Lucia, steeds moeilijker. ‘Er is meer controle op dit soort plekken en er zijn ook minder leegstaande gebouwen. En als een plek ontdekt is gaat hij snel achteruit.’ Ook worden leegstaande gebouwen gebruikt als hangplek door lokale jongeren, die vaak vernielen en bekladden. De beste plekken houden de Urbexers daarom zoveel mogelijk geheim. ‘Je merkt dan ook, dat de actieve urbexers steeds verder weggaan om speciale locaties te vinden, zoals naar Zweden, Italië  of het voormalig Oostblok. Ik ben bang dat ik zelf de mooiste locaties in de buurt wel gezien heb. Na dat kasteel in België helemaal;  zo mooi als dat wordt het niet meer.’